Τώρα μπορώ να καταλάβω γιατί, κάποιο επιλεγμένο κοινό και κριτικοί, μιλούσαν για μια υπέροχη ιδιαίτερη ταινία, που μπορείς να τη θεωρήσεις και το movie of the year, όπως είχαμε γράψει και στο άρθρο μας εδώ.
Θα μου πεις έχει κάτι τόσο επικό; Ερμηνείες; Εφέ; Μουσική; Σκηνοθεσία; Εμ, όχι ακριβώς. Είναι περίπλοκο.
Σε γενικές γραμμές
Να τα δούμε όμως με τη σειρά, η ταινία πραγματεύεται το ταξίδι στο παρελθόν του πρωταγωνιστή, ο οποίος προφανώς έχει κάποιο σκοπό. Έρχεται σε επαφή με τον μικρότερο “εαυτό του” και μαζί ξεκινούν για μια περιπέτεια, όπως ακριβώς η περιπέτεια πρέπει να είναι. Πιστολίδι, χορογραφίες καράτε, επικά όπλα και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Το σημαντικότερο στην πλοκή όμως, μια φράση από τα χείλια του ίδιου του Ryan Reynolds.
“Τίποτα από όλα αυτά δεν έχει σημασία”, πραγματικά η πλοκή και οι πρωταγωνιστές είναι, ότι πιο ανθρώπινο έχουμε δει σε ταξίδι στο χρόνο. Δεν τους νοιάζει τίποτα, θέλουν μόνο να πετύχουν τους σκοπούς τους, είτε είναι για προσωπικό συμφέρον, είτε όχι. Αυτό δίνει και την πρώτη ελευθερία στο σενάριο, να παίξει όπως θέλει, να μας παρουσιάσει μια πραγματική περιπέτεια με σκληρές μάχες, κακό χιούμορ (Reynolds χωρίς κακό χιούμορ γίνεται;), υπερφόρτωση συναισθημάτων και όλο αυτό σε ένα όμορφο κόσμο, προσεκτικά στημένο. Χωρίς paradoxes και “κανόνες”, που θα την έβαζαν σε καλούπια.
Οι πρωταγωνιστές
Ο Reynolds, είναι ο κλασσικός Rey της αισθητικής του deadpool, σε μια λίγο πιο family friendly εκδοχή, χωρίς όμως να γίνεται βαρετός. Μια στέρεη πολύ μεστή ερμηνεία, με cliff hangers και στιγμές τρέλας, με σκληρότητα και συναισθηματισμό όπου απαιτείται.
Η Ζόε Σαλντάνα θυμίζει κάτι από το παρελθόν, αυτές τις σκληρές πρωταγωνίστριες της περιπέτειας του 80 που δεν κολλάει πουθενά, που είναι πραγματικά συμπρωταγωνίστρια και όχι δεύτερος ρόλος, που είναι το ίδιο σκληρή και ευαίσθητη όπου χρειάζεται. Παίζει τον ρόλο της πολύ καλά και δίνει μια ιδιαίτερη αισθητική, στην ταινία.
Η Τζένιφερ Γκαρντνερ και ο Μάρκ Ράφαλο, οι γονείς του Άνταμ, να πω την αλήθεια δεν με ενθουσίασαν. Γνωρίζοντας το ταλέντο και των δύο, ειδικά σε superhero movies, ίσως δεν τους δώθηκε και ο απαραίτητος χρόνος. Δεν ξέρω, ο Ράφαλο μου φάνηκε μέχρι και ρηχός σε σημεία, άχρωμος.
Ο απίστευτος “μικρός”.
Η έκπληξη, η απόλυτη έκπληξη ήταν ο “μικρός Άνταμ”, ο δεκατριάχρονος Walker Scobell. Ένας ηθοποιός, που θα μας απασχολήσει σίγουρα στο μέλλον. Αυτό που εντυπωσίασε, ήταν η υποκριτική του ικανότητα. Το πόσο ώριμα έπαιζε ένα παιδί της ηλικίας του. Για να καταλάβετε τι εννοώ, θα σας δώσω ένα άλλο παράδειγμα. Θυμάμαι οι παραγωγοί της σειράς του Witcher, να λένε ότι διάλεξαν την Freya Alan για Siri, γιατί καμία 12χρονη ηθοποιός δεν μπορούσε να παίξει μια ώριμη κοπέλα, που βασανίζεται όσο αυτή.
Ακριβώς αυτό, το πετυχαίνει ο Scobell. Μια ώριμη ερμηνεία ενός πιτσιρικά, που δέχεται το ένα πλήγμα μετά το άλλο. Ενός ανθρώπου που πολύ γρήγορα δέχεται πως “οκ, ο εαυτός μου από το μέλλον” και παρόλα αυτά δεν χάνει την παιδικότητα του. Ένας σίγουρα καλογραμμένος χαρακτήρας, που ο ηθοποιός απογειώνει.
Αρνητικά
Σε όσα δεν μου άρεσαν, ή θα ήθελα να δω διαφορετικά είναι σίγουρα, ο χρόνος της Σαλντάνα στην ταινία. Πραγματικά πιστεύω πως οι παραγωγοί κλασσικών ταινιών περιπέτειας, θα πρέπει να την έχουν στο νου τους, από εδώ και πέρα. Χρειαζόταν περισσότερο χρόνο για να αναπτύξει την ιστορία της, θα έκανε καλό και στην ερμηνεία της και στην ίδια τη πλοκή, αν μαθαίναμε γιατί είναι τόσο badass.
Επίσης η “κακιά” της ταινίας Catherine Keener δεν ξέρω αν είχε λόγο ύπαρξης γενικά, θα ήθελα να δω περισσότερα από το μέλλον. Περισσότερα από όσα την έκαναν “κακιά”. Κλείνοντας με τα αρνητικά, με ενόχλησε αρκετά, ότι δεν έδιναν στον μικρό Άνταμ, την προσοχή που απαιτείται, για έναν τόσο ώριμο ρόλο, όπως ανέφερα.
Υπήρχαν διάλογοι που αφορούσαν και τους δύο Άνταμ, αφού ουσιαστικά για τους συγγενείς και τους φίλους, είναι το ίδιο πρόσωπο. Παρόλα αυτά οι διάλογοι αυτοί απευθύνονταν αποκλειστικά στον Reynolds που οκ, είναι ο πρωταγωνιστής, οκ είναι ο ενήλικος, αλλά το θεωρώ τουλάχιστον έλλειψη φαντασίας.
